Mensen zeggen soms tegen mij dat ik veranderd ben. Ze merken op dat ik anders schrijf, anders praat, anders aanvoel… Dat klopt. Het is de energie van mezelf zijn. Wat mensen voelen, is dat ik inderdaad anders ben, een andere energie vasthoud en anders in het leven sta. Vanochtend zat ik achter mijn bureau te schrijven en dacht erover na: hoe kan ik mensen helpen hetzelfde te ervaren, hoe kunnen ze zichzelf weer ervaren?

Wat er aan mij veranderd is, is dat ik op gegeven moment weer vanuit mijn authenticiteit ging leven. Ik was mezelf misschien wel vijftien jaar kwijt geweest. Ik had de energie van de maatschappij omarmd en begon die ongemerkt te leven. Vraag me niet waarom, dat gaat vanzelf als je je daar niet van bewust bent en meer en meer in een overlevingsstand belandt. Hoe dan? Doordat ik me te veel aanpaste aan de omgeving, aan mensen die met mij samenleefden, omdat ik het allemaal (vooral de relaties) gaande wilde houden en rustig wilde leven. Ik dacht dat het door aanpassen wel goed zou komen en er een balans zou ontstaan. Intuïtief voelde ik dat het niet zo was, maar het was voor mij op dat moment de enige optie om niet eenzaam te zijn. Ik probeerde extern rust en harmonie te creëren, terwijl ik van mezelf wegliep. Die aanpassing aan anderen en vervolgens willen dat het in harmonie is, dat is onmogelijk.

Dat weet ik nu. Ik had toen zo mijn best gedaan om een harmonie te creëren – het werd langzaamaan een dagtaak – want bij het verliezen van jeZELF én omdat je niet in je natuurlijke flow zit, MOET je continu afstemmen met de omgeving om in die (voor mij onnatuurlijke) staat zo natuurlijk mogelijk over te komen. En als dat lukt, lijkt het op balans. Intussen raakte ik ontzettend uitgeput. Zo uitgeput dat mijn lichaam het op bepaalde punten begaf. Deze signalen en rode vlaggen had ik lang genegeerd. En toen kwam het moment dat mijn ziel resoluut weigerde nog één seconde langer mee te werken aan deze waanzin en ik door een woord- en emotie-uitbarsting (intern en extern) er een punt achter zette. Ik zette een punt achter de waanzin om mezelf te verliezen.

Zoals ik vroeger de weg kwijt was tijdens een wandeltocht in de Härjedalen, zo begon nu de zoektocht terug naar mijn basis, naar mijn ziel. Daarvoor had ik een kompas nodig. Dat kompas lag ergens onderaan in een la van mijn geest, onder allerlei spullen, die ik er zelf op had gegooid om dat kompas niet te zien. Ik wilde het kompas voorheen niet zien en gebruiken, het was te pijnlijk, omdat het mij op dat moment af zou brengen van de gecreëerde ‘harmonie’.

Vanaf het moment dat alles weer zichtbaar werd en vooral voelbaar, zocht ik ijverig naar mijn kompas en vond het vrijwel onmiddellijk. Maar nu nog teruglopen… Je ziel zoeken en weer heel maken is geen gemakkelijke opgave. Het is een weg van de held, weet ik inmiddels, omdat die weg nooit ophoudt, omdat je als mens altijd groeit en je ontwikkelt.

In het begin is het wennen. Je moet leren opnieuw te kijken, te voelen, te ademen zelfs. Ik leerde het door mijn natuur te voelen en er intens van te genieten. Ik leerde weer van mezelf te houden.

Pak de foto van toen je een peuter was.

(Dit ben ik, haal je eigen foto erbij voordat je verder leest.)

Als je naar jouw foto kijkt, helpt het namelijk om jezelf terug te vinden. Die foto en vooral ophalen en hervoelen van de emotie die je naar boven haalt van hoe je je toen voelde, dat helpt je jouw kompas in de juiste richting te richten. En weer te lopen, op weg naar ontdekking en op weg naar jezelf.

Dat is de basis geweest voor het besef dat alle mensen, die ik dagelijks spreek en alle uitzonderlijk begaafde kinderen en volwassenen, zichzelf kwijt zijn. Ze dolen wanhopig rond, in pijn, in angst, in verdriet, heel soms even blij van een gebeurtenis, maar afgestomd, niet voelend, niet ECHT voelend en vaak van binnen dood.

De kinderen – de uitzonderlijk begaafde kinderen, extreem intens en gevoelig en empathisch – willen koste wat het kost zichzelf niet verliezen. ZE VOELEN dat hun ziel er niet mag zijn, ze voelen aan alle kanten, ook van hun ouders (die hun ziel ook kwijt zijn) dat aanpassen de norm is. Eén zin moet je onthouden en omarmen:

Aanpassen is geen optie.

Aanpassen aan de maatschappij, aan ouders, aan werkgevers, aan relaties, aan vrienden… Dat is geen optie, anders verlies je je eigen licht. Anders dim je je eigen licht en ga je uit.

Vandaag ga ik niet verder met oplossingen en tien tips om weer bij jezelf te komen. Vandaag houd ik het hierbij en wil ik je vragen TE VOELEN. Die foto van jezelf zoeken toen je twee of drie jaar oud was, of jonger, de foto waarop je nog weet dat je jeZELF was, voordat het kapen van je ziel begon. Zet die foto op je bureau of in je telefoon en kijk er vaak naar en VOEL. Dat gevoel van vrijheid, onbevangenheid, verwondering, openheid, puurheid, ontdekkingsdrift, angstloosheid en liefde, haal dat gevoel weer terug!

Liefs, Renata