Deze mail heb ik ontvangen van een moeder. Het is voor velen herkenbaar, daarom heb ik de toestemming gekregen haar verhaal te plaatsen.
De informatie die gegeven wordt in het stukje ‘hoogbegaafde baby’s’op de website IeKu komt mij bekend voor. Ik heb een 10 maanden oude zoon, Mark die al behoorlijk pienter uit de ogen kijkt. Nu is het vrij normaal voor ouders om hun kind op te hemelen en daarom ben ik ook wat huiverig om überhaupt dit soort stukjes te lezen, maar de overkomst was zo frappant dat ik toch graag even wil reageren.
Mark keek toen hij 1 week oud was al gericht naar het mobieltje boven zijn bedje in het ziekenhuis. Ik herinner me dat ik dit aan mijn moeder vertelde en zij het onzin vond, totdat ze het zelf zag. Mark kon al heel snel mensen en voorwerpen met zijn ogen volgen. En iedereen die op kraambezoek kwam merkte op dat hij zo helder uit de ogen keek. Wat verder heel herkenbaar is dat mogelijk hoogbegaafde babies zich snel vervelen. Mark had ook de neiging om veel te huilen. Vooral als hij alleen op bed lag. Aangezien we kersverse ouders zijn, zonder veel oppas-ervaring op andere kinderen heb je ook weinig kennis op voorhand. We hadden het idee dat Mark zich simpelweg verveelde in bed. Dit stoelden wij op het feit dat hij zo graag om zich heen keek en alles goed in de gaten hield. We hebben dus al vrij snel (na een week of wat) een houten mobieltje boven bedje gehangen. En Mark huilde bijna nooit meer als hij naar bed moest. Toen hij naar de kinderdagopvang moest begreep ik dat wij eigenlijk verkeerd hadden gehandeld. Een kind moet niet al te veel afleiding hebben bij/in zijn bed, zeiden ze, hij/zij moet er juist rust vinden. Mijn man en ik hebben erg verbaasd gereageerd, maar we zijn ervan overtuigd dat we juist hebben gehandeld, omdat Mark een gezellig, druk ventje is.
Het tweede en opmerkelijke voorval gebeurde op een namiddag toen Mark een maand of 4 was. Hij tilde zijn hoofdje al goed op (zoals gebruikelijk op die leeftijd). Ik haalde hem op van de dagopvang en had hem op mijn arm. Opeens keek hij met een ruk opzij en naar beneden. Ik was stomverbaasd dat hij dit deed en begreep het in de eerste instantie niet, totdat ik zag dat er een ander kindje onder hem/ons doorkroop. Mark had dat gezien en vond het reuze interessant. Dit gedrag zie ik nu nog steeds. Zijn aandacht wordt continu door van alles getrokken en hij kijkt dan met een ruk op om maar nietste te hoeven missen. Dit maakt het wel lastig om hem de fles te geven. Mark wil niets missen van de wereld en vindt dat hij geen tijd heeft om rustig uit zijn fles te drinken. Hij houdt de fles ook eigenlijk nooit vast, omdat hij altijd iets wil bekijken, wil voelen. Een beetje onhandig, maar ook wel weer lief.
Je schrijft op je website dat je de baby bijna ziet denken. Dat gevoel hebben we ook veel bij Mark gehad, en hebben we nu nog. Ik vind het moeilijk te omschrijven hoe dat eruit ziet, het is meer een gevoel wat ik krijg als ik zo naar hem kijk. Hij wil ook zelden stilzitten. Alleen als hij iets nieuws of iets spannends heeft kan hij heel ingespannen zomaar een uur spelen (van het ene naar het andere speelgoed tijgerend). Wel prettig dat hij zich nu al zo lang bezig kan houden. Tijdens het lezen van een boekje zit Mark wel stil, gelukkig, en kan ik even genieten van het knuffelen met mijn kind. Maar ja, als hij een boekje een paar keer heeft gezien, zelfs al zitten er allemaal ontdek-flapjes bij, dan legt hij het alweer snel aan de kant. Hij kiest ook al zijn eigen boek uit en kan al enkele maanden zelf de pagina’s omslaan. Stiekem moet ik toegeven dat ik t wel vermoeiend vind dat Mark zich snel verveelt met speelgoed, maar dat hoort er waarschijnlijk wel bij (bij het baby-zijn en van alles willen ontdekken).
Eventjes heb ik gedacht dat Mark misschien ADHD heeft, maar eigenlijk kan ik me dit niet goed voorstellen. Hij heeft simpelweg een enorme interesse voor de wereld om zich heen en kan zichzelf dus lange tijd vermaken.
Nog even een grappige anekdote. Mark heeft laatst bij mijn ouders de stekkerdoos ontdekt. Eentje waarbij ook een aan-en-uit knopje zit. Hij vond het geweldig, mijn ouders wat minder. Thuis gekomen is hij naar de bijkeuken getijgerd en een half uur later zat hij daar nog steeds heel lief te spelen. Toen ik ging kijken bleek hij een losse stekkerdoos gevonden te hebben. Erg grappig om hem zo in zijn spel op te zien gaan. Ik vertelde dit zondag aan iemand en zei gaf enigszins geschrokken aan dat dit helemaal niet slim was, omdat Mark de volgende keer naar een stekkerdoos zou kunnen gaan waar wel stroom op zit, omdat het bekend voor hem is. Ten eerste zijn al onze stekkerdozen beveiligd, ten tweede leert ons de ervaring dat Mark even uitgebreid iets nieuws wil bekijken, waarna hij het wel prima vindt met dat object. Hij kent het al, dus het is niet meer interessant. Maar goed, ik weet niet hoe andere kinderen zijn en reageren op nieuwe dingen. Sinds gisteren kan hij trouwens een ‘indianen-geluid’ nadoen, die van ohw ohw ohw. Zo leuk om te zien. We waren aan het winkelen en ik heb een indianen hoofdtooitje voor hem gekocht, een kleintje bij Ikea, maar daar hoort natuurlijk het ohw ohw ohw geluid bij. Ik heb dit bij hem voorgedaan en hij deed me meteen na! Eerst gewoon als klank (wat eigenlijk nog veel knapper is!) en later riep hij ooooooh en wapperde ik met mijn hand voor zijn mond. Geweldig! Maar goed, genoeg verhalen… 🙂