Het zijn de neurotische volwassenen die de wereld ondermijnen. Zijn ze zo neurotisch opgevoed (door andere neurotische volwassenen) of later zo geworden door neurotische mensen om hen heen? Waar is deze neurotische staat van de maatschappij begonnen en waarom?

De werkelijkheid is een prestatiegerichte maatschappij, opgejaagdheid van volwassenen, de prestatieconditionering, die je meedraagt en die meer en meer wordt en dieper, die je achter je aan sleurt en opdringt aan je kind. Een kind heeft RUST nodig om zich te ontwikkelen! De werkelijkheid van je kind is vermoedelijk anders dan jouw werkelijkheid…

Waarom leg je jouw kind je normen, verwachtingen en jouw neuroses op?

Je tiener observeert je gedrag en dat is al bijzonder waardevol. Je tiener heeft je door en verzet zich, niet tegen jou, maar tegen jouw conditionering. Misschien denk je: ik voed op. Maar is dat zo? Betekent opvoeden jouw verwachtingen erdoorheen drukken of je kind vaardigheden leren, zodat hij zelf kan denken en zijn eigen route kan bepalen? Natuurlijk moet je soms iets doen, je tiener komt de door hem gemaakte afspraken na, ook met zichzelf, als je hem de kans geeft. Haasten, doen, bezig zijn, niet stilzitten, niet nadenken, niet tot rust komen, presteren, bewijzen, scoren, vooral niet niets doen. Een kind wordt daar neurotisch van!

Als je niet neurotisch bent en de wereld niet bewijst dat je ‘goed bezig bent’, word je opgejaagd. Hoe kun je dan rust vinden om je eigen keuzes te maken, om na te denken over wat je belangrijk vindt, welke aanpak je kiest, wat je wilt ontdekken? Hoe kun je de rust vinden om te leven?

Mensen wijzen te veel naar elkaar en zien elkaars zogenaamde tekortkomingen. Als je rondloopt op zoek naar fouten van anderen (omdat je jouw neurose niet kunt bedwingen), kun je je vergissen in onbelangrijke zaken en die zien als belangrijke imperfecties. Soms zijn het echt banale dingen, die mensen irriteren, en ze maken de ander dan belachelijk om op die manier zelfreflectie te vermijden.

Wijzen naar anderen verstoort je sereniteit behoorlijk en het verstoort – volledig onnodig – de rust van de ander.

Door onverwachte beschuldigingen en door te wijzen op zogenaamde tekortkomingen raken mensen in disbalans, twijfelen ze aan zichzelf, voelen ze angst voor afwijzing en niet goed genoeg zijn en worden ze zwakker. Kinderen ondermijn je op die manier in hun natuurlijke ontwikkeling en ze worden zwak, hulpeloos en instabiel. Ze hebben meestal nog niet geleerd zich niets aan te trekken van een gemeen oordeel van anderen. Dat hebben de meeste volwassenen op volwassen leeftijd ook niet. Als ze dat al hebben gedaan en ze hebben geleerd zichzelf te vertrouwen, sterk te staan en trouw aan zichzelf te zijn, kan de ander, die een tekortkoming opmerkt, door jouw onverstoorbaarheid een gevoel van onwaardigheid transformeren. Mits hij zover is in zijn ontwikkeling om dit te gebruiken als zelfinzicht en groei.

Wil je van je neuroses afkomen? Wil je input voor opvoeding en begeleiding van je kind? Kijk bij LeerZelf en LeerSamen naar de mogelijkheden.